سلام

روزگاریست که احساس فراموش شده است

عطرگیرای گل یاس فراموش شده است

صحبت از شهر پر از آهن و بی عاطفگی است

گندم و مزرعه و داس فراموش شده است

سادگی، عشق، صمیمیت و پاکی و صفا

پیش برق خوش الماس فراموش شده است

دیگر امروز به خود هم فلز آویخته اند

گوشوار گل و گیلاس فراموش شده است

خنده ها شیشه های و سینه و دلها سنگی است

روزگاریست که احساس فراموش شده است . . .!